“Ik ben er zeker van dat kleine inspanningen door veel mensen samen op lange termijn echt lonen."
Iedereen Evonik - Iedereen uniek
De combinatie van bescheidenheid, ambitie en altijd bijleren typeert An Van Kerckhoven, preventieadviseur in de dop. Deze dame met pit schuwt het avontuur niet en heeft een hart voor de natuur.
An is op dit moment ingenieur risicobeheer op de afdeling VKM, een nieuwe job waar ze een kleine drie jaar terug mee startte. Daarvoor was zij gevaargoedadviseur op de logistieke afdeling. “Mijn loopbaan is er een van afwisseling en uitdaging. Ik ben afgestudeerd als burgerlijk ingenieur scheikunde en deed mijn eerste werkervaring op als procesingenieur bij de firma Dupont. Omdat ik meer met mensen wou werken, ben ik daar als eerstelijnsleidinggevende in ploegen gaan werken. Dat was een boeiende ervaring, maar het overschakelen van nacht- naar dagritme was niet evident. Na een tijdje te werken als kwaliteitsingenieur en vervolgens als supply chain planner voor Europa ben ik op zoek gegaan naar een andere uitdaging. Na een korte tussenstop op een andere firma ben ik bij Evonik in Antwerpen terechtgekomen.”
Levenslang leren en het belang van goede collega’s
“Ik startte hier als gevaargoedadviseur, ook al wist ik nog niet precies hoe mijn job er zou uitzien. Ik heb heel wat opleidingen moeten volgen en examens afgelegd, waarvan er sommige na vijf jaar herhaald moesten worden. Steeds nieuwe kennis opdoen vind ik echt fijn. Na zeven boeiende jaren bij logistiek was ik klaar voor iets anders. Sinds een goeie twee en een half jaar ben ik nu op de afdeling VKM aan de slag en bezig met de opleiding van twee jaar tot preventieadviseur. Het eerste jaar is achter de rug, nu volgt nog een pittig tweede jaar met onder andere een eindwerk.”
“De nood aan een opleiding of zin in een nieuwe uitdaging heb ik telkens zelf aangegeven. Daar was steeds ruimte voor en ik voel dat initiatief bij Evonik duidelijk gewaardeerd wordt, ook al komt men niet op regelmatige basis vragen of je je nog goed voelt in je job. Bij vorige werkgevers was er elk jaar een gesprek over eventuele verdere carrièrestappen. Dat zorgde er dan weer voor dat mensen soms te snel van job veranderden. Het is een evenwicht zoeken tussen een toffe jobinhoud en je job goed kennen, en genoeg uitdaging krijgen om verder te kunnen doorgroeien. Een carrière is uiteraard ook zeer persoonlijk: wie zich goed voelt in zijn job, hoeft niet te veranderen. Voor mij is bijleren echter een absolute noodzaak.”
“Het belang van de jobinhoud staat op een gedeelde eerste plaats: omringd zijn door goede collega’s is daarnaast minstens zo belangrijk en dat vind ik bij Evonik zeker. Openheid en wederzijds respect zijn daarbij essentieel. Elkaar proberen te begrijpen, respect hebben voor het verhaal van anderen, dat is iets wat ik altijd probeer te doen. Je moet daar zeer bewust aandacht voor hebben en dat is soms niet gemakkelijk. Omgaan met mensen die niet openstaan voor anderen, die niet bereid zijn om te luisteren, dat vind ik heel moeilijk om mee om te gaan.”
“Je houding naar andere mensen toe hangt voor een groot deel af van wat je in je jeugd hebt gezien. De openheid en luisterbereidheid heb ik voor een stuk van thuis uit meegekregen. Via zijn toenmalige werkgever had mijn vader veel contact – ook persoonlijk - met Turkse kapiteins en later waren wij jarenlang gastgezin voor het internationale volksdansfestival in Edegem. Dat maakt dat je perspectief vanzelf al wat ruimer is. Ik zie ook dat de jeugd die openheid omarmt op allerlei vlakken en dat vind ik een positieve evolutie. We hebben elkaar nodig, als collega’s en als mens. Dan is elkaar willen begrijpen enorm belangrijk.”
Vrouw met ambitie en zin voor avontuur
“Mijn ervaringen in het shiftleven bij Dupont bepaalden mee mijn kijk op samenwerken met mensen. Ik begon daar als eerste en enige vrouw en gaf er leiding over 40 mannen, waarvan er slechts twee jonger waren dan ik. Als vrouw alleen tussen enkel mannen was niet altijd gemakkelijk, dat mag gezegd worden. Ik heb er trouwens ook geleerd dat mannen niet altijd zo recht voor de raap zijn als het cliché beweert, zij kunnen ook stevig roddelen. (lacht) Toch was het vooral het omgaan met heel verschillende en soms moeilijke karakters dat de job soms complex maakte en niet zozeer het onderscheid tussen mannen en vrouwen.”
“Echt negatieve reacties kreeg ik nog niet. Ik maakte wel al felle reacties mee omwille van bepaalde beslissingen of acties, maar niet omdat ik een vrouw ben. In mijn loopbaan ben ik ook nog nergens beperkt in mijn ambitie. Ik denk dat ik mezelf eerder grenzen opleg, dan dat ik voel dat ik ergens beperkt word. Mijn partner stimuleert me in het realiseren van mijn dromen en zegt wel eens dat ik met mijn diploma en ervaring nog meer ambitie zou mogen tonen. Dat vind ik moeilijk, want voor mij is het evenwicht werk en privé ook heel belangrijk.”
“Ik woon bovendien niet vlakbij het werk en files zorgen er wel eens voor dat er minder gezinstijd is dan ik zou willen. Een flexibele werkorganisatie en thuiswerk helpen al veel, maar de keuze voor de motor was er eerst. Elf jaar geleden besliste ik om met de motor naar het werk te gaan. De vele files en het feit dat motards tussen de files door mogen rijden waren de hoofdreden. Daarnaast is motorrijden ook avontuurlijk, wat me heel erg aanspreekt. Als student had ik geen zin in de klassieke sporten als volleybal of atletiek en ik ging muurklimmen en aan speleologie doen. Ook parapenten en zweefvliegen heb ik wel eens uitgeprobeerd, maar speleologie heb ik het langst volgehouden, tot het met het (ploegen)werk niet meer combineerbaar was.”
Respect voor mens en natuur
“Natuur en wetenschappen zijn echt mijn ding. In het middelbaar studeerde in wetenschappen-wiskunde en mijn eerste ambitie was dierenarts worden. Toen ik begreep dat ik dieren dan ook af en toe pijn zou moeten doen, heb ik dat idee laten varen. De liefde voor dieren is gebleven, want ik heb heel wat huisdieren waar ik zeer gehecht aan ben.”
“De natuur en ook het klimaat is iets waar ik als kind al erg mee bezig was. We hebben als mens een enorme impact op onze omgeving en als klein meisje beeldde ik me allerlei rampscenario’s in. Ik was echt al bezig met de toekomst van de volgende generaties. Als jonge vrouw heb ik lang nagedacht of ik wel kinderen wou en ik twijfelde ook of ik wel wou werken in de zware chemie, omwille van de negatieve perceptie van grote chemiebedrijven. Intussen ben ik mama van een fantastische dochter en heb ik mijn kennis over de milieu-inspanningen van chemiebedrijven serieus bijgestuurd. Toch ben ik er zeker van dat kleine inspanningen door veel mensen samen op lange termijn echt lonen. Daarom blijf ik dus volharden als de meest principiële afvalsorteerder, tot groot jolijt soms van mijn man en dochter, al vind ik langs de andere kant dat ik nog te snel de auto neem in plaats van de fiets.”