'De Rudi' is 'de Rudi', altijd en overal

Rudi Schuerewegen (S-DSD-IT, Site Coordination Manager), een vrolijke en vinnige man met scherpe blik, vertelt over de storm in zijn hoofd, zijn job bij Evonik, eerlijk zijn en graag zien.

Op de vraag “Wie is Rudi?” antwoordt hij met een brede lach: “De Rudi is de Rudi, ik ben overal dezelfde persoon, zowel thuis als hier op het werk. Ik heb dat altijd vreemd gevonden dat je iemand anders kan of moet zijn naargelang de context. What you see is what you get. Ik ben druk en snel in alles wat ik doe, mijn stijl is zeer direct.”

“Ik ben leraar wetenschappen en aardrijkskunde van opleiding. Omdat er toen weinig werk was, heb ik me omgeschoold en kwam op de IT-afdeling van Evonik Antwerpen terecht. De slogan van het toenmalige Degussa was trouwens : ’Degussa geeft mensen kansen’ en die heb ik met beide handen aangepakt.”

“Ik startte als analist-programmeur. Mijn opdracht was moeilijke problemen ontrafelen en daar zat ik helemaal op mijn plek. Heel snel associëren, brainstormen aan een stuk door. Leiding krijgen over de helpdesk was voor mij de hemel. De hele dag problemen binnenkrijgen om op te lossen, zalig vond ik dat. Mijn snelle ADHD-brein mocht continu doorrazen, dat was superhandig voor mijn job. Ik ervaar dit als een talent: ik kan bijvoorbeeld het klassieke denken afzetten en andere denkwijzen uitproberen. Wat ervoor zorgt dat ik vaak snel – al is het op de onconventionele manier – aan een oplossing geraak. Voor collega’s kan dat wel verwarrend zijn, omdat ik van de hak op de tak spring.

Rudi kreeg de diagnose van ADHD vrij laat, pas nadat zijn zoon hetzelfde label kreeg. Hij herkende veel bij zichzelf. “Het stormt continu in mijn hoofd, één lange ideeënparade de hele dag door. Tegelijk kan ik ook hyper gefocust werken. Zowel bij mijn zoon als bij mezelf zie ik het niet als beperking, mensen met ADHD zijn gewoon anders intelligent.”

“Niet iedereen kan om met de drukte en directe stijl van mensen met ADHD. Ik ben zeer open en eerlijk tegen iedereen, of dat nu een collega of de ceo is. Lieg ook niet tegen mij. Omzeil het thema desnoods, maar lieg niet, daar kan ik niet mee om. Ik geef op echt alles een eerlijk antwoord. Soms waarschuw ik mensen zelfs: let op met wat je wil vragen, want ik zeg ook wat je niet wil horen. Humor helpt dan wel om een boodschap lichter te maken.”

Leiding geven is je mensen graag zien

“Leiding geven betekent voor mij mijn mensen graag zien. Elkaar mogen als collega is een goede basis om te kunnen samenwerken. Op die manier wordt je positie als leidinggevende ook vlotter aanvaard. Leiding geven wil voor mij zeggen dat je de problemen samen oplost. Ik kan naast een collega gaan staan en leren van zijn plan, ideeën en aanpak.” 

“In mijn wereld bestaat eigenlijk geen ongelijkheid. Ik zie bijna iedereen graag en geloof in de goedheid van de meeste mensen. Mijn directheid speelt me nu echter gemakkelijker parten dan vroeger. In tijden van #metoo en ‘woke’ merk ik dat ik goed moet uitkijken om niemand te beledigen. Direct zijn kan kwetsen, dat heb ik moeten leren.”

“Alles kunnen zeggen, dat is bevrijdend. Binnen mijn helpdesk-team kon dat altijd. Buitenstaanders fronsten soms de wenkbrauwen, als ze hoorden hoe we elkaar aanspraken. Tegenwind is echter ok, zolang de ander weet dat het niet persoonlijk is. Het houdt je scherp en zorgt voor nieuwe ideeën.”

“Mijn team bij Evonik Antwerpen was altijd een allegaartje van mensen. Dat is altijd goed uitgedraaid. Een divers team moet de standaard zijn, volgens mij. Iedereen heeft wel een ‘afwijking’, maar voor mij vormen die de sterktes van het team. En af en toe gebeuren er natuurlijk fouten, maar dat mag. Vaak worden die trouwens ondervangen door alerte collega’s.” 

Laat je kwetsbaarheid zien, wees eerlijk

Enkele jaren geleden moest Rudi door een burn-out een tijd thuis recupereren. “Toen het concern besliste om de helpdesk anders te organiseren en uit Antwerpen weg te halen, was dat een grote klap voor mij. Omgaan met veranderingen is lastig voor mij, al lijkt dat compleet tegenstrijdig met mijn flexibele denken. Ik heb een duidelijk kader nodig, niet zozeer omdat ik de controle wil hebben, maar wil weten wat de afspraken zijn. Mijn wereld, het kader van de helpdesk, stortte in. Ik zag daarbij nog de onrust bij mijn collega’s, de onduidelijke communicatie vanuit het concern en dat alles samen kwam heel hard binnen. Ik voelde me tekort schieten, zo voelde dat ook echt, al lag het niet aan mij. Voor mij was dit een probleem dat ik niet opgelost kreeg voor mijn mensen. Na lang en intens zorgen voor hen, crashte ik zelf. Andere mensen, zonder mijn problematiek, zouden daarmee wellicht anders omgegaan zijn.” 

“Na ruim een jaar thuis ben ik halftijds opnieuw gestart. Ik kwam terecht in het site coördinatieteam, waar ik me snel goed voelde en goed kan samenwerken. Sinds de burn-out sta ik anders in het leven. Ik ben zo mogelijk nog directer en durf me nog kwetsbaarder opstellen. Ik heb naar mijn lichaam leren luisteren. Mijn vrije tijd gaat vooral naar fotografie, een echte uitlaatklep voor mij. Als ik bezig ben met het vangen van dat ene beeld, dan komt mijn rumoerige brein tot stilstand. Die hobby combineer ik met vrijwilligerswerk bij CoSTa, het cultuur- en ontmoetingscentrum van Sint-Andries, waar ik foto’s maak bij evenementen en artiesten ontvang en begeleid. De cultuursector is een warm nest, daar ben ik thuis. Het is een verzameling van bijzondere mensen, die zich kwetsbaar durven opstellen. Net als kinderen zijn artiesten over het algemeen spontaan en eerlijk. Misschien zoek ik het onbezorgde kind in de volwassenen rondom mij.”

“Alle mensen zijn anders en die verschillen zijn net heel fijn. Voor mij zijn alle mensen wel gelijkwaardig. We zoeken uiteindelijk allemaal onze weg, we worden allemaal graag gezien, iedereen heeft nood aan liefde en warmte. Dat bindt ons als mens. Ik probeer me te omringen met mensen die dat mee invullen. Die raad kan ik iedereen geven: omring je met mensen die je energie geven. Daarvan zijn er bij Evonik Antwerpen gelukkig heel veel!”